درمان شوپنهاور

پس از سالها انتشار کتابهای دکتر اروین یالوم دیگر دغدغه ای برای معرفی وی به فارسی زبانان نمی ماند. یالوم چنان با مخاطبانش همدل است که اگر این نخستین کتابی باشد که از او در دست می گیرید، باز هم شیفته او خواهید شد تا حدی که خودتان برای شناخت او پیشقدم می شوید. یالوم معتقد است گروه درمانی از تصاویر پر اعوجاجی که رسانه ها از این شیوه موثر درمان به مخاطبانشان نشان داده اند، آسیب فراوان دیده است و یکی از اهداف مهم اروین یالوم از کتاب درمان شوپنهاور در قالب رمان، ارایه تصویری درست، دقیق و واقعی از جلسات یک گروه درمانی معتبر است.

سپیده حبیب مترجم کتاب، در مقدمه می گوید : هنگام مطالعه متن اصلی کتاب در جایگاه روانپزشک به این نتیجه رسیدم که نویسنده کاملا به این هدف دست یافته است و من نیز در جایگاه مترجم وظیفه دارم فضای صریح، صمیمی و زنده این جلسات را با امانت داری برای خواننده به تصویر بکشم. لذا تصمیم گرفتم گفتگو هایصریح و روان جلسات گروه درمانی را به زبان محاوره ترجمه کنم.

کتاب درمان شوپنهاور اروین یالوم  ترجمه عنوان اصلی کتاب The Schopenhauer Cure است که توسط سپیده حبیب به فارسی ترجمه و در اختیار علاقه مندان قرار گرفت. این کتاب در ۴۲ فصل تنظیم شده است که برخی از عناوین فصول عبارتند از : نشانه های بدبینی، زنان، شهوت، میل جنسی، جوجه تیغی ها، نابغه و رهنمود یک انسان گریز برای روابط انسانی، بدبینی به مثابه شیوه ای برای زندگی، رنج، خشم، پایداری، خود درمانی، سرانجام و شهرت.

خلاصه داستان :

موضوع کتاب درمان شوپنهاور ، روایت زندگی روانپزشکی است که سرطان بدخیم پوست مبتلا شده است. وی پس از وقفه کوتاهی، جلسات روان درمانی گروهی خود را ادامه می‌دهد تا تسلیم ترس از مرگ نشود. در این رهگذر نظرات آرتور شوپنهاور فیلسوف بزرگ مطرح می‌شود…

برش هایی از کتاب درمان شوپنهاور :

اغلب به زنان زیبا فقط به خاطر ظاهرشان پاداش داده شده و محترم شمرده می شوند. این موضوع آنقدر تکرار می شود که از رشد و توسعه در بخش های دیگر وجود خود غافل می مانند. اعتماد به نفس و احساس موفقیت آنها سطحی بوده و به اندازه پوست بدنشان عمق دارد و وقتی زیبایی محو می گردد دیگر چیزی برای ارایه ندارند. چنین زنی نه هنر جالب توجه بودن را در خود پرورش داده و نه توانایی توجه به نکات جالب دیگران را دارد.

هر نفسی که فرو می بریم، مرگی را که مدام به ما دست اندازی می کند، پس می زند. در نهایت این مرگ است که باید پیروز شود زیرا از هنگام تولد، بخشی از سرنوشت ما شده و فقط مدت کوتاهی پیش از بلعیدن طعمه اش، با آن بازی می کند. با این همه، ما تا آنجا که ممکن است، با علاقه ی فراوان و دلواپسی زیاد به زندگی ادامه می دهیم، همان جور که تا آنجا که ممکن است طولانی تر در حباب صابون می دمیم تا بزرگتر شود، گرچه با قطعیتی تمام می دانیم که خواهد ترکید.