شاهنامه فردوسی

درباره کتاب شاهنامه فردوسی :

حکیم ابوالقاسم فردوسی شاعر حماسه سرای بزرگ ایران در سال ۳۲۹ یا ۳۳۰ هجری قمری در قریه یاپاز طابران طوس به دنیا آمد و به استناد ابیاتی که خودش سروده است، ۷۶ تا ۸۰ سال عمر کرده است. فردوسی نظم شاهنامه فردوسی را در سال ۳۶۵ هجری قمری به سن ۳۵ سالگی آغاز کرد و پس از ۳۵ سال یعنی در هفتاد یا هفتاد و یک سالگی به پایان رساند. ماخذ اصلی فردوسی در سرودن شاهنامه، شاهنامه منثور ابومنصوری که در اواسط قرن چهارم به فرمان ابومنصور محمد بن عبدالرزاق طوسی تدوین شد و علاوه بر روایات کتبی و شفاهی به دست فردوسی افتاد و او مجموعه آن را در شاهکار جاویدان خود به نظم کشیده است. ابیات شاهنامه ۶۰۰۰۰ بیت بوده است که در نسخ مختلف به دلیل کسر و اضافه شدن ابیات، تعداد آنها با یکدیگر فرق دارد.

فردوسی در نقل روایات از ماخذ، با نهایت امانت نام برده است. او در وصف مناظر طبیعی، میدان های جنگی و خصایص پهلوانان نهایت استادی را به خرج داده و در داستانهای عشقی جذابیت و لطف بی نظیری را به رشته نظم کشیده است. فردوسی در مقدمه شاهنامه و ابتدا و انتهای سرگذشت ها به پند و اندرز می پردازد. او در اثر بی نظیر خود یعنی شاهنامه فردوسی ، لطف معانی، سادگی کلام، روشنی فکر و سخن و بلاغت را به چنان اوج رفیعی رسانده که دستیابی به آن تا کنون کسی را میسر نبوده است. فردوسی، طبق گفته حمد مستوفی در سال ۴۱۶ و دولتشاه در سال ۴۱۱ قمری جهان را بدرود گفته است. آرامگاه وی در شهر طوس، در نزدیکی شهر مقدس مشهد، در باغی است که می گویند این باغ متعلق به خود شاعر بوده است.