دایی جان ناپلئون

تکه هایی از رمان را بخوانیم :

من یک روز گرم تابستان، دقیقا یک سیزده مرداد، حدود ساعت سه و ربع کم بعدازظهر، عاشق شدم. تلخی ها و زهر هجری که چشیدم، بارها مرا به این فکر انداخت که اگر یک دوازدهم یا یک چهاردهم مرداد بود، شاید اینطور نمی شد. آن روز هم مثل هر روز با فشار و زور و تهدید و کمی وعده های طلایی برای عصر، ما را یعنی من و خواهرم را توی زیرزمین کرده بودند که بخوابیم. در گرمای شدید تهران خواب بعدازظهر برای همه بچه ها اجباری بود. ولی آن روز هم ما مثل هر بعدازظهر دیگر، در انتظار این بودیم که آقاجان خوابش ببرد و برای بازی به باغ برویم، وقتی صدای خور خور آقاجان بلند شد، من سرم را از زیر شمد بیرون آوردم و نگاهی به ساعت دیواری انداختم.

وقتی خاطر یکی را می خواهی… آن وقتی که نمی بینیش توی دلت پنداری یخ می بنده… وقتی می بینیش یک هورمی تو این دلت بلند می شه، پنداری تنور نانوایی را روشن کردند… همه چیز دنیا را، همه مال و منال دنیا را برای او می خواهی، پنداری حاتم طایی شدی…