پیکان سرنوشت ما

کمتر کسی هدف های عالی پادشاه را مدنظر داشت و به حرف های پادشاه گوش می کرد و اوامر را به درستی اجرا می کرد. اگر شاه کسی را پیدا می کرد که با پشتکار و علاقه می توانست گوشه ای از کارهای مملکت را بگیرد، ایشان از حمایت و یاری و پشتیبانی او دریغ نمی کرد. نمی گویم چنین کسانی اصلا در مملکت پیدا نمی شدند، اما به جرات می گویم تعداد آن افراد بسیار کم بود. گذشته ها گذشته و عسل جمع شده ریخته شده است. تاریخ باید درباره ما قضاوت کند. غرض از نوشتن این خاطرات شرح امکاناتی است که در میهن ما وجود داشته و دارد و راهنمایی جوانانی است که به زودی وارد کارزار زندگی می شوند و می خواهند موفق باشند.

از متن کتاب پیکان سرنوشت ما :

وقتی مردم می فهیمدند وضع مالی ام خوب نیست انگار به طاعون مبتلا بودم، هیچ شخصی دور و بر من پیدا نمی شد. زمانی که بی پول می شدم سعی می کردم طرف های تجاری و همکاران من متوجه نشوند. مثلا سه سال صورتم را با سیلی سرخ کردم که کسی متوجه نشود پولی در باسط ندارم. در سال ۲۰ سالگی، به واسطه تجارت موفقیتی که حاصل کرده بودم اغلب فامیل و دوستان با من مهربان بودند و حتی مرا که جوان بودم به عنوان ریش سفید در عقد دختران و پسرانشان دعوت می کردند. تجار از من مشورت می خواستند و در هنگام عید همه به دیدن من می آمدند.