امپراتوری کوروش کبیر

کتاب امپراتوری کوروش کبیر نوشته موسی نثری همدانی است. گاهی اوقات به اجبار یا بنا به دلایل خاصی، سراغ مطالعه کتاب های تاریخی جهان می رویم، بی هیچ رغبتی، از صفحه به صفحه آن می گذریم و سعی می کنیم خود را از آن همه دغدغه و کشمکشی که نتیجه ای جز خون و جنایت و تبعیض ندارند، خلاص کنیم…

اما در لا به لای همان صفحات، در دورانی که نه عشق معنایی دارد و نه برابری و حق زیستن تبلور می یابد، نامی را رخشنده بر تارک زمان و جهان می بینیم که لااقل برای ما ما ایرانیان نا آشناست؛ نامی که صاحب مقتدرش، بیش از ۲۸۰۰ سال شمسی که بر ما- که شاید بازماندگان او باشیم – دِینی گران و چشمی منتظر دارد؛ او که خود برآورنده حاجات، نجات بخش اسیران و عدالت گستر مشرق زمین بود.

کوروش کبیر و بی نهایت صفات خوب و برجسته :

کوروش یا کوروش کبیر، از نوادگان هخامنش و بنیانگذار سلسله شاهنشاهی هخامنشیان بود. در واقع او، حدود ۵۶۰ سال قبل از میلاد، پس از آنکه با لشکر اندکش در مقابل سپاه عظیم استیاک (آزی دهاک) قد علم کرد و با یاری اورمزد بر او پیروز شد.

کوروش بزرگ بنیانگذار و نخستین پادشاه سلسله هخامنشی بود که برای ۳۰ سال، در بین سال های ۵۵۹ تا ۵۲۹ پیش از میلاد، بر نواحی وسیعی از آسیا حکومت کرد. بی هیچ ادعایی و فقط برای ایجاد عدالت و برابری و نیز روبیدن تاج و تخت ستم، رسما اداره مملکت ایران (پارس) را به عهده گرفت و به دور از هر بغض و کینه ای، با آرایشی بی نظیر، دولتمردان دلسوز و وفادار به میهن را برگزید. کوروش کبیر همان طور که به مسایل لشکری اهمیت می داد، طبق روایات کتاب امپراتوری کوروش کبیر به راهبردهای علمی، پیشرفت های فرهنگی، رویدادهای سیاسی و تدابیر اجتماعی نیز معتقد بود و به دور از هرگونه تعصب و خرافات، بلکه با اراده پولادین، به آبادی و آبادانی سرزمین نوپای خود همت گمارد.

آوازه پاکی و صداقت او، تا دور دست ترین نقاط جهان باستان رفته بود؛ تا جایی که حتی مردمان سرزمین های فتح شده به دست او، وی را «پیامبر خدا» و حتی «منجی موعود» نامیدند… و نیز چنین معروف شده است که سیاستمداران، اندیشمندان، روحانیون و مردمان عامی سرزمین های آن سوی آب ها و خشکی ها، آرزو داشتند که دستان متبرک کوروش کبیر، برای فتح دروازه های مستحکم و ناگشودنی سرزمین شان به کار افتد شاید در باقی مانده عمر خود طعم عدالت و مهر را بچشند.