زائری زیر باران

کتاب زائری زیر باران سند روشن، گویا و بی پیرایه ای از صفا و صداقت و هجوم آفت به چشم‌انداز سبز باغی پر درخت است – باغی که آبش را مسموم کرده‌اند و برگهای تازه اش به وسعت یک لبخند هم نمی پایند و قبل از طلوع، غروب در تدارک رسیدن است. احمد محمود از دنیای امیدی که بیهوده می ‌روید، به سرزمینی می ‌رسد که همه چیز در حال دگرگونی است، دگرگونی ویرانگر، دگرگونی پرخاشگر و سرانجام دگرگونی در تسلیم ها و باورها.

مکان قصه‌ های مجموعه کتاب زائری زیر باران ، اکثراً جنوب است، جنوبی که صمیمیت در آن با آفتاب داغ الفتی دیرینه دارد. محمود در این مجموعه، قصه گوی زوال ها و وحشت ها است و دلش نمی ‌خواهد بیهوده به کسی امید بدهد و سرانجام در مرحله عمل این امید مثل تابوتی بی گور روی دست صاحبش بماند.

قصه «ترس» جدالی برای زیستن و آزاد زیستن است، «از دلتنگی» حکایت گونه ای از سرگردانی است، «برخورد» از هجوم ماشین به روستا می‌گوید روستایی که نمی ‌داند با این هیولای خستگی ناپذیر چه کند و در «سایه سپیدارها»، قصه تلخ بی ‌اعتمادی است به نشانه ویرانی برای همه چیز. این مجموعه نخستین بار در سال ۱۳۴۶ چاپ و منتشر شد.

• مصیبت کبک ها
• بود و نبود
• بندر
• ترس
• راهی به سوی آفتاب
• انتر تریاکی
• زیر باران
• آسمان کور
• زیر آفتاب داغ
• برخورد
• در سایه سپیدارها
• از دلتنگی